از سي ام اسفند كه رسانه ها بصورت رسمي وجود بيماري كرونا يا همان كوويد 19 را در ايران اعلام كردند زندگي تلخ تر از هميشه شد
من به عنوان يكي از اعضاي كادر درمان در بيمارستان بصورت مستقيم با اين بيماري ارتباط دارم و دقيقا ميدونم كه اوضاع از چه قراره و شايد نشه خيلي از چيزها رو گفت و بيان كرد.ولي تاريخ حتما در مورد ما خواهد نوشت كه قومي بود بدبخت و نگون سار و همه دولت ها و نظام و هر كسي كه از دستش بر مي آمد بلائي بر سر اينان مي آوردند و هر سالمان از سال قبلمان بدبختر مي شديم
تاريخ در مورد ما قضاوت خواهد كرد و در قيامت هر كسي جزاي كار خود را خواهد چشيد هر جفائي در حق ما شده بود و اين كرونا ديگر آخرش بود تا نفسمان قطع بشه
اونهاي كه توان مالي دارن يا قدرت سياسي دارند خود را در خانه با بهترين امكانات قرنطينه كرده اند و به حال ما بدبخت بيچاره ها خنده مي كنند در حالي كه عده اي مجبورند براي به دست آوردن نان شبشان هر روز از خانه بيرون بزنند و جان خود را در معرض هر خطري قرار دهند تا بچه اشان گرسنه نخوابد چه ظلمي بزرگتر از اين استدولت ميخواهد كه مردم خود را قرنطينه كنند ولي نمي گويد كه در اين مدت از كجا بياورد و بخورد و بدهي هايش چه شود وخيلي چيزها كه ترس از دست دادن نان شب اجازه نوشتن را بر من نميدهد
دلم ميخواهد به حال خودم گريه كنم وقتي در اين گير واگير براي عده اي كارمند مفت خور افزايش حقوق پنجاه تا هشتاد درصدي ميزنند ولي باز هم تبعيض.زيرا طبق قانون جنگل اينها اين افزايش براي عده اي شامل مي شود ولي براي عده اي شامل نميشود اگر قيامتي است و حساب كتابي هست چرا فقط براي ما بدبخت بيچاره هاست چرا اونايي كه ميلياردي پول بيت المال رو به جيب مي زنند قرار نيست در آخرت حساب كارشان را پس بدهند دلم پره از اين نما برابري ها بي عدالتي ها .مگر ما چقد تحمل داريم ما ايرانيان چقد جان سختيم نميدونم چطوري ميشه اين ملت رو از پاي در آورد دارم بهش فكر مي كنم تا شايد راهي پيدا كنم و پيشنهاد بدهم كه نقطه ضعف ما مردم بدبخت چيهو حال كه دارم اينها رو مينويسم از روي نا اميديه.از روي ياس و ناچاريه.اين به نوعي وصيت نامه يا درد دلي است كه خيلي دلم مي خواست گوش شنوائي باشد يا صاحب مملكتي باشد تا بهشون بگويم ولي حيف كه ديگر دير شده است.الان نصف شب است و همه در خواب ناز و من در اورژانس بيمارستان نشسته ام و دارم با رايانه ام درد دل ميكنم.خدايا آيا تو مي توني اينها رو از گوگل سرچ كني و پيداش كني و بخونيش. منتظر عدالتت هستمديگر اميدي به زنده ماندنم نيست و شايد اين نوشته مرا در آينده كسي بخواند و گريه اي بحالم كند.از زماني كه چشم باز كردم همش كار كردم هيچ لذتي بالاتر از كار نداشتم و اصلا نميدونم معني زندگي و رفاه چيست هميشه دنبال يه لقمه نان بودم و هيچ وقت نيافتم خدايا اميدوارم حداقل در دنياي پس از مرگ چيزي براي ما داشته باشي تا رو كني و ما هم معني اين كلمه را در يابيم.ديگه خسته ام.ديگه تحمل ندارم
درباره این سایت